Ο φόβος,

-Δάσκαλε, το φόβο πώς να τον νικήσω;

-Καταρχάς παιδί μου, δεν τον πολεμάς!

Ότι πολεμάς, σε αυτό συγκεντρώνεσαι

και τότε αυτό θεριεύει.

Ο φόβος, είναι αποτέλεσμα.

Κοιτάς λοιπόν να βρεις τις σπηλιές

από τις οποίες προέρχεται, εκεί όπου γεννήθηκε.

Και σου λέω ότι, ο φόβος γεννιέται

 σε χρόνους που δεν τους ζεις, 

σε τόπους όπου ποτέ δεν έχεις πάει.

Ο εχθρός είναι ο φόβος. Πιστεύουμε ότι είναι το μίσος?

 Αλλά είναι πραγματικά φόβος. "

Μένει, ζει και μεγαλώνει μέσα στη φαντασία σου,

αναπτύσσεται από το παρελθόν σου,

και στοιχειώνει το μέλλον σου. Αλλά ποτέ το παρόν σου!

Ποτέ σου δεν φοβάσαι αυτή τη στιγμή, για αυτή τη στιγμή!

Φοβάσαι για κάτι που είναι να συμβεί, για κάτι που 

στο μέλλον δεν θα μπορέσεις να ανταποκριθείς.

Έστω και αν αυτό το μέλλον

είναι μερικά δευτερόλεπτα αργότερα.

Μέλλον είναι! Και φοβάσαι γι αυτό,

γιατί έτσι εκπαιδεύτηκες να φοβάσαι στο παρελθόν σου.

Έτσι, έχεις μια χρονική στιγμή που ζεις τώρα,

στην οποία σύμφωνα με τις εικόνες

και τα συναισθήματα του παρελθόντος,έμαθες

 να φοβάσαι την προσμονή του μέλλοντος!

Βρες μου ένα μωρό που να φοβάται!

Δεν έχει ακόμα εκπαιδευτεί

ώστε να μετατρέπει την εικόνα

και το συναίσθημα σε φόβο!

Σε αυτό να πατήσεις γερά!

Νέλσον Μαντέλα

Μπορείς να είσαι κύριος της στιγμής σου.

Και αυτή τη στιγμή σου, επειδή είναι δική σου,

μπορείς να τη γεμίσεις με αγάπη για τον εαυτό σου.

Επέλεξε την αυτοπεποίθηση, τον αυτοσεβασμό,

την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπεια

που θα σε οδηγήσουν στην αγάπη σου,

και το αυγό του εκκολαπτόμενου φόβου

θα μείνει για πάντα αγέννητο στη σπηλιά.

Έτσι πόλεμος δεν υπάρχει!

 Η επόμενη στιγμή, θα συμβεί.

Αλλά εσύ έχεις επιλέξει το πώς θα την αντιμετωπίσεις!

Σιντάρτα

Το Σιντάρτα είναι ένα από τα βασικά μυθιστορηματικά τεκμήρια

 της σύγχρονης εποχής. Καταγραφή της πορείας 

ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει τον εαυτό του

 και τη βαθύτερη αλήθεια της ζωής,

 γραμμένη με βιβλική σχεδόν απλότητα και ομορφιά,

 που καταλήγει σ’ έναν παθιασμένο ύμνο της ατομικότητας

 και της πνευματικής ανεξαρτησίας

Είναι αμφίβολο αν υπάρχει στη σύγχρονη λογοτεχνία 

άλλο βιβλίο τόσο αποκαλυπτικό, τόσο πολύτιμο

 για τους νέους του καιρού μας… για όσους θέλουν να είναι νέοι.

Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:

«…Ο Γκοβίντα είπε: “Αγαπάς πάντα την ειρωνεία, μου φαίνεται, Σιντάρτα. 

Σε πιστεύω και ξέρω πως δεν ακολούθησες κανένα δάσκαλο.

 Αλλά δεν έχεις ανακαλύψει εσύ ο ίδιος, αν όχι μια διδαχή, μερικές γνώσεις, 

μερικές εμπειρίες, που σου ανήκουν και σε βοηθούν να ζεις;

 Αν ήθελες να μου πεις κάτι γι’ αυτές, θα μου ‘δινες μεγάλη χαρά”.

Ο Σιντάτρα είπε: “Ναι, είχα σκέψεις και βιώματα που και που. 

Ένιωσα κάποτε, για μια ώρα ή μια μέρα, τη γνώση μέσα μου 

όπως νιώθει κανείς τη ζωή μέσα στην καρδιά του. Ήταν μερικές σκέψεις,

 μα μου είναι δύσκολο να τις μοιραστώ μαζί σου. Δες Γκοβίντα μου,

 αυτή είναι μια από τις σκέψεις που ανακάλυψα: η σοφία δεν μεταδίδεται. 

Η σοφία που προσπαθεί να μεταδώσει ο σοφός ηχεί πάντα σαν τρέλα”.

“Αστειεύεσαι;” ρώτησε ο Γκοβίντα.

“Δεν αστειεύομαι. Λέω αυτό που ανακάλυψα.

Μπορεί να μεταδώσει κανείς τη γνώση, αλλά όχι τη σοφία. 

Τη σοφία μπορεί κανείς να τη βρει, μπορεί να τη ζήσει,

 μπορεί να ενισχυθεί απ’ αυτήν, να κάνει μ’ αυτή θαύματα,

 αλλά δεν μπορεί να την πει και να τη διδάξει. 

Αυτό ήταν που υποψιαζόμουνα καμιά φορά όταν ήμουν νέος, 

αυτό ήταν που με τράβηξε μακριά από τους δασκάλους. 

Έχω ανακαλύψει μια σκέψη, Γκοβίντα, που θα σου φανεί πάλι

 σαν αστείο ή σαν τρέλα, αλλά είναι η καλύτερή μου σκέψη.

 Άκουσε τη: το αντίθετο κάθε αλήθειας είναι εξίσου αληθινό!

 Δηλαδή: μια αλήθεια που μπορεί να διατυπωθεί και περιβληθεί με λόγια

 είναι πάντα μονόπλευρη. Μονόπλευρα είνα όλα όσα μπορεί κανείς να συλλογιστεί με σκέψεις και να πει με λέξεις, όλα μονόπλευρα, 

μισά όλα, αποκομμένα από την ολότητα, από τον κύκλο, από την ενότητα.

 Όταν ο Φωτισμένος Βούδας μιλούσε διδάσκοντας για τον κόσμο,

 ήταν αναγκασμένος να τον διαιρέσει σε σανσάρα και Νιρβάνα,

 σε πλάνη και αλήθεια, σε οδύνη και σε λύτρωση. 

Δεν μπορεί κανείς να κάνει αλλιώς, 

δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι’ αυτόν που θέλει να διδάξει.

 Ο κόσμος όμως, όσα συμβαίνουν γύρω μας 

και μέσα μας, δεν είναι ποτέ μονόπλευρος. 

Ποτέ ένας άνθρωπος ή μια πράξη δεν είναι μόνο σανσάρα

 ή μόνο Νιρβάνα,ποτέ δεν είναι ένας άνθρωπος 

ολότελα άγιος ή εντελώς αμαρτωλός.

 Κι αν φαίνεται έτσι, είναι γιατί είμαστε υποταγμένοι στην πλάνη 

πως ο χρόνος είναι κάτι πραγματικό. 

Ο χρόνος δεν είναι πραγματικός, Γκοβίντα,

 το διδάχτηκα πολλές φορές αυτό. 

Κι αν ο χρόνος δεν είναι πραγματικός,

 τότε είναι πλάνη και η διαχωριστική γραμμή που φαίνεται

 πως υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο και την αιωνιότητα, 

ανάμεσα στην οδύνη και τη μακαριότητα,

 ανάμεσα στο καλό και το κακό”.

Έρμαν Έσσε 

¨Σιντάρτα¨, εκδόσεις Καστανιώτη

Μόνο το Τώρα υπάρχει,

Ένας Ιάπωνας πολεμιστής αιχμαλωτίστηκε

 από τους εχθρούς και φυλακίστηκε. 

Εκείνη τη νύχτα, δε μπορούσε να κοιμηθεί,

 φοβούμενος ότι την επόμενη μέρα θα τον ανακρίνουν, 

θα τον βασανίσουν και τελικά τον εκτελέσουν.

Εκείνη, όμως, τη στιγμή θυμήθηκε

 τα λόγιατου δασκάλου του στο Ζεν

 «Το αύριο δεν είναι πραγματικό. 

Είναι μια ψευδαίσθηση. 

Η μόνη πραγματικότητα είναι το τώρα».

Θυμούμενος αυτά τα λόγια, γαλήνεψε και κοιμήθηκε.

Το Παρόν

 Ο κινέζος φιλόσοφος, Λάο τσε είπε:

          «Όταν είσαι θλιμμένος

                  ζεις στο παρελθόν                                                              

                          Όταν είσαι αγχωμένος

                                          ζεις στο μέλλον

                                             Όταν είσαι γαλήνιος

                                                         ζεις στο παρόν.»

Εξισορροπώντας την ενέργεια

Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι

σ” ένα συλλογικό επίπεδο συνειδητότητας

 γι” αυτό η ενεργειακή συχνότητα ( σκέψεις, συναισθήματα )

 καθενός από μας επηρεάζει όλους μας.

Αντίθετα εκείνοι που λειτουργούν σε κατώτερα επίπεδα,

η επίδρασή τους είναι αποδυναμωτική.

Ας δούμε ποια είναι η διαφορά μεταξύ των δυο:

Εκείνοι που λειτουργούν μέσα από χαμηλότερες δονήσεις

 δεν μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα.

Μπορούν εύκολα να παρασυρθούν σαν τα πρόβατα,

σε μια μαζική νοοτροπία βασισμένη σε ασήμαντες λεπτομέρειες,

 όπως ο συγκεκριμένος τόπος που γεννήθηκαν,

 τα όσα πίστευαν οι γονείς και οι πρόγονοί τους,

το σχήμα των ματιών τους, το χρώμα τους

 και πάρα πολλούς άλλους παράγοντες.

Λειτουργούν μέσα από το θυμό, το φόβο,

τη λύπη, την απάθεια, την ενοχή, την ντροπή, το μίσος,

 την κριτική και γενικότερα τα αρνητικά συναισθήματα.

 Αποτελούν το 87% της ανθρωπότητας!  

Εκείνοι που κινούνται σε ανώτερα ενεργειακά επίπεδα

 λειτουργούν με αγάπη, καλοσύνη, αρμονία,

δε βιώνουν συναισθήματα αντίφασης και διαχωρισμού ,

σέβονται κάθε μορφή ζωής, δεν αντιστέκονται,

είναι σε επαφή με το βαθύτερο εαυτό τους

και έτσι διατηρούν πάντα την εσωτερική τους ισορροπία και γαλήνη

ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρω τους.

Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι, αποτέλεσαν και αποτελούν,

το αντίβαρο για την αρνητική επιρροή των ανθρώπων κατώτερης ενέργειας. 

Αυτό δε συμβαίνει σε αντιστοιχία ένα-προς-ένα

, από τη στιγμή που το 87% της ανθρωπότητας

κινείται στις κατώτερες αποδυναμωτικές συχνότητες.

    

Ας δούμε λοιπόν πως αντισταθμίζονται οι κατώτερες συχνότητες:

.Ένα άτομο που ζει και δονείται στην ενέργεια της αισιοδοξίας

 και της προθυμίας να μην κρίνει τους άλλους

, θα εξισορροπήσει την αρνητική ενέργεια 90.000 ατόμων

που κινούνται στα κατώτερα , αποδυναμωτικά επίπεδα!

. Ένα άτομο που ζει και δονείται στην ενέργεια της καθαρής αγάπης

 και του σεβασμού για κάθε είδος ζωής

θα εξισορροπήσει την αρνητική ενέργεια 750.000

ατόμων που κινούνται στα κατώτερα, αποδυναμωτικά επίπεδα.

. Ένα άτομο που ζει και δονείται στην ενέργεια της φώτισης,

της ευδαιμονίας και της άπειρης ειρήνης,

θα εξισορροπήσει την αρνητική ενέργεια 10 εκατομμυρίων ανθρώπων.

. Ένα άτομο που ζει και δονείται στην ενέργεια της χάρης,

 του καθαρού πνεύματος που υπερβαίνει το σώμα,

σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει δυαδικότητα

ή όπου υπάρχει απόλυτη ενότητα,

θα εξισορροπήσει την αρνητική ενέργεια 70 εκατομμυρίων ανθρώπων

 που κινούνται στα κατώτερα, αποδυναμωτικά επίπεδα 

 

Η αρνητική ενέργεια ολόκληρου του ανθρώπινου πληθυσμού

 θα οδηγούσε σε αυτοκαταστροφή, αν δεν υπήρχε

 η εξισορροπητική επίδραση αυτών των ανώτερων ενεργειακών πεδίων!!

Είναι φανερό λοιπόν το πόσο ζωτικής σημασίας

είναι να ανακαλύψουμε τρόπους με τους οποίους θα ενισχυθεί

 η ανθρώπινη συνειδητότητα, έχοντας επίγνωση της σημασίας

της ανύψωσης της συχνότητας των δικών μας δονήσεων.

Ανυψώνοντας τη συχνότητα των δονήσεών μας έστω και λίγο,

 κάνοντας τακτικά πράξεις αγάπης και καλοσύνης,

αρνούμενοι να κρίνουμε τις επιλογές των άλλων,,

μπορούμε ν” αποτελέσουμε αντίβαρο για 90.000 ανθρώπους

που ζουν στον πλανήτη και κινούνται στα κατώτερης ενέργειας

επίπεδα της ντροπής, του θυμού και του φόβου.

«Όσο βαθύτερη είναι η αυτοπραγμάτωση ενός ανθρώπου,

 τόσο περισσότερο επηρεάζει ολόκληρο το σύμπαν

 με τις λεπτές πνευματικές του δονήσεις,

και τόσο λιγότερο επηρεάζεται ο ίδιος

 από τη φαινομενική ροή των πραγμάτων».

Πηγή: vickytoxotis.blogspot.com 

Από την κορυφή κι επάνω

Είναι η ιστορία ενός σαραντάχρονου άντρα, που τον επισκέπτεται κυριολεκτικά «παράλυτος», με διάγνωση: καρκίνος του πνεύμονα με πολλαπλές μεταστάσεις. Έρχεται με ανάμεικτα συναισθήματα κατάθλιψης και οργής — πράγμα συχνό σε τέτοιους ασθενείς: είναι οργισμένος με τον Θεό, με τη ζωή και με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο δόκτωρ Σέρβαν αφηγείται ότι προσπαθεί να πείσει τον ασθενή του ν' ασχοληθεί στο χρόνο που του μένει με κάτι που να τον ανακουφίζει ή να τον παρηγορεί, εκείνος όμως περιφρονεί τη συμβουλή του γιατρού, λέγοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που θα μπορούσε να τον παρηγορήσει. Ποτέ δεν υπήρχε.

 Ωστόσο, αποφασίζει να συνεχίσει τις επισκέψεις του στον θεραπευτή μία φορά την εβδομάδα.
Ένα πρωί, όταν ο ασθενής φτάνει στο ιατρείο, ο δόκτωρ Σέρβαν του ζητάει συγγνώμη και του λέει ότι δεν θα έχουν συνεδρία εκείνη τη μέρα, γιατί ο γιατρός πρέπει να πάει στην εκκλησία του χωριού: ένας τοίχος ράγισε στη διάρκεια της καταιγίδας που ξέσπασε τη νύχτα και είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Οι ενορίτες συμφώνησαν να τον επισκευάσουν και κάλεσαν και τον γιατρό να τους βοηθήσει.

Ο ασθενής γκρινιάζει για την κακή του τύχη και, αντί άλλης απάντησης, ο θεραπευτής τον ρωτάει χωρίς να το πολυσκεφτεί αν θα ήθελε να τον συνοδεύσει, αφού δεν έχει τίποτ' άλλο να κάνει εκείνη την ημέρα.
Έτσι, τις επόμενες τέσσερις ώρες, μαζί με άλλους έξι άντρες ασχολούνται με την υποστύλωση του τοίχου με χοντρά ξύλινα δοκάρια, και υπόσχονται να επιστρέψουν την επομένη για να γκρεμίσουν ένα τμήμα που έχει σχεδόν καταστραφεί και να το ξαναχτίσουν, πιο στέρεο και πιο ασφαλές. Τηρώντας την υπόσχεσή τους, οι άντρες χτίζουν έναν νέο τοίχο. Κάποιος προτείνει να τον σοβατίσουν και να τον βάψουν. Συμφωνούν όλοι, αλλά πάνω από τους μισούς ερασιτέχνες χτίστες δεν μπορούν να λείψουν άλλο απ' τις εργασίες τους. Αν και θα πέσει πάνω τους πολλή δουλειά, οι εναπομείναντες αποφασίζουν να συνεχίσουν όπως μπορούν.
Μια βδομάδα μετά, οι μόνοι που καταφέρνουν να συνεχίσουν με τον ίδιο ρυθμό, είναι ο θεραπευτής και ο ασθενής του. Ο τοίχος όμως, έχει επιτέλους 

τελειώσει.

 Ο εφημέριος τους ευχαριστεί και λυπάται που, πολύ σύντομα, και οι άλλοι τοίχοι θα περιέλθουν στην ίδια κατάσταση. Οι δύο άντρες κοιτάζονται και, χωρίς να χρειαστεί ν' ανταλλάξουν κουβέντα, συγκινημένοι από την κατάσταση, δεσμεύονται ν' αντιμετωπίσουν την καινούργια πρόκληση.
Σχεδόν έξι μήνες μετά, στη διάρκεια των οποίων κάποιες φορές ο ασθενής δουλεύει μόνος του, η εκκλησία είναι έτοιμη για βάψιμο. Πολύ σύντομα θα είναι «σαν καινούργια». Ο ασθενής, όμως, δεν μπορεί να παραστεί στη λειτουργία που θα τελεστεί για να ευχαριστήσουν τους εργάτες της εκκλησίας, λόγω ενός επεισοδίου δύσπνοιας που έκανε αναγκαστική την εισαγωγή του στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Περιφερειακού Νοσοκομείου.
Ο δόκτωρ Σέρβαν πηγαίνει να τον επισκεφτεί. Μόλις φτάνει εκεί, ο ογκολόγος της κλινικής του λέει ότι η κατάσταση του ασθενή είναι πολύ άσχημη κι ότι του μένουν μόλις λίγες ώρες ζωής.
Ο θεραπευτής αποφασίζει να μείνει κοντά του και να τον συντροφεύσει στις τελευταίες του στιγμές.
Τα ξημερώματα, ο ασθενής ψυχορραγεί.

Οι τελευταίες του λέξεις είναι για τον θεραπευτή του ....  του λέει: «Σ' ευχαριστώ πολύ, δόκτωρ Σέρβαν... Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά μου έσωσες τη ζωή ...  Μόνο μια ζωή που έχει νόημα μπορεί να θεωρείται ζωή»

Εν ολίγοις, βοήθησε αυτόν τον άνθρωπο να ανέβει:  Από την κορυφή κι επάνω. 

Χόρχε Μπουκάι,

PLACEBO - NOCEBO

Πάντοτε θερίζουμε, ότι σπέρνουμε. 
Αν είμαστε ικανοί να σχηματίσουμε σκέψεις
 υγείας, αγάπης και χαράς, αυτές οι σκέψεις
 μας ξανάρχονται πίσω σαν ηχώ. 
Αν όμως σχηματίσουμε σκέψεις μίσους, 
θυμού, ζήλειας, φόβου, τα αποτελέσματα
 γρήγορα θα εκδηλωθούν στην ίδια μας τη ζωή. 
Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά 
τα αποτελέσματα των σκέψεων του. 

 Οι ιατρικές θεραπείες έχουν κατά ένα μέρος 

αποτέλεσμα λόγω της θετικής προσδοκίας 

που δημιουργούν στο μυαλό του ασθενούς,

 ένα αινιγματικό φαινόμενο 

που ονομάζεται αποτέλεσμα placebo. 

Στα Λατινικά placebo σημαίνει “θα ευχαριστήσω”,

 όρος που προέρχεται από ένα ψαλμό της Βίβλου

 που συνηθιζόταν να συνοδεύει το νεκρό στο Μεσαίωνα. 

Τα λόγια άρχιζαν με τη φράση

 “Placebo Domino in regione vivorum”

 (μετάφραση του ελληνικού 

“ευαρεστήσω ενώπιον Κύριον εν χώραν ζώντων”. 

Ο ψαλμός λεγόταν από επαγγελματίες μοιρολογητές

 που είχαν προσληφθεί από τους αγαπημένους

 του νεκρού και αμοίβονταν αδρά προσποιούμενοι λύπηση. 

Η ανακάλυψη ότι τα placebo μπορούν να έχουν

 πραγματικό αποτέλεσμα έγινε από τον Henry Beecher,

 έναν αναισθιολόγο του αμερικανικού στρατού.

 Ο Beecher ανακάλυψε τη δύναμη του placebo 

στη διάρκεια του 2ου παγκόσμιου πολέμου. 

Πολλές φορές η ιατρική μονάδα του Beecher 

ξέμενε από μορφίνη, μια ουσία που ανακουφίζει 

από τον πόνο. Σε μια περίπτωση όπου ένας στρατιώτης 

σφάδαζε από τα τραύματά του αλλά δεν υπήρχε μορφίνη

 να του χορηγηθεί, ο Beecher είδε προς έκπληξή του

 μια νοσοκόμα να του κάνει ένεση με αλατόνερο. 

Αυτό δεν ήταν ασυνήθιστη πρακτική ειδικά στη 

Βρετανία την δεκαετία του 1930. Όταν οι ασθενείς 

ανησυχούσαν τη νύχτα, οι νοσοκόμες τους έκαναν 

ενέσεις με αλατόνερο για να τους ηρεμήσουν. 

Η έκπληξή του Beecher έγινε ακόμα μεγαλύτερη 

όταν είδε ότι ο στρατιώτης ηρέμησε σαν να είχε 

πάρει μορφίνη και τελικά εγχειρίστηκε 

νιώθοντας μια μέτρια ενόχληση. Εντυπωσιάστηκε

 με το περιστατικό και όταν τελείωσε ο πόλεμο

ς συγκέντρωσε μια ιατρική ομάδα στο πανεπιστήμιο

 του Harvard για να μελετήσει το φαινόμενο. 

Τo αποτέλεσμα της έρευνας ήταν ένα
 φημισμένο άρθρο με τίτλο “Το Παντοδύναμο Placebo”
 που δημοσιεύτηκε το 1955.

Στις αρχές της δεκαετίας τού ΄70, ένας Αμερικανός ασθενής,

 ο Σαμ Σόεμαν, πληροφορήθηκε, ότι είχε καρκίνο στο ήπαρ

 κι ότι δεν υπήρχε θεραπεία γι΄ αυτόν. 

Οι γιατροί τον διαβεβαίωσαν, ότι θα πέθαινε σε τρεις μήνες. 

Ο Σαμ απεβίωσε ακριβώς στους τρεις μήνες επιβεβαιώνοντας 

τούς γιατρούς του. Ωστόσο, η νεκροψία έδειξε, ότι η διάγνωση

 ήταν λανθασμένη! Είχε πραγματικά όγκο στο ήπαρ,

 όμως ήταν καλοήθης και πολύ μικροσκοπικός 

και το κυριότερο δεν είχε κάνει καμία μετάσταση.

 Αιτία τού θανάτου του δεν βρέθηκε ποτέ και τεκμηριωμένα 

δεν ήταν ο καρκίνος. Μετά από πολλές συσκέψεις, οι γιατροί

 του με την συμβολή ψυχολόγων συμπέραναν, ότι:

 Πέθανε, επειδή οι γιατροί του τον έπεισαν, ότι η ασθένειά του 

ήταν θανατηφόρα. Ουσιαστικά ενεργοποίησαν

 την αρνητική αυθυποβολή (προσδοκίας )

μέσα στον οργανισμό του, το φαινόμενο nocebo.

    Πρόσεξε τις σκέψεις σου γίνονται  λόγια.

       Πρόσεξε τα  λόγια σου γίνονται  πράξεις.

      Πρόσεξε τις  πράξεις σου γίνονται  συνήθεια.

       Πρόσεξε τις συνήθειες σου γίνονται   χαρακτήρας .

        Πρόσεξε το χαρακτήρα σου γίνεται  πεπρωμένο.

Χαλίλ  Γκιμπράν