Η θεωρία του Σαμσάρα ή όπως είναι γνωστή
ως ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος,
ειναι
όρος σανσκριτικός – Samsara και σημαίνει την περιστροφή
και την εναλλαγή; Είναι
η περιστροφή που σχηματίζεται
από τη δύναμη μιας αρχικής πνοής και συνάμα
αιτίας,
που θέτοντας σε συνεχή κίνηση έναν τροχό εξακολουθητικών
αιτίων και
αποτελεσμάτων, οδηγεί τη μονάδα στον ωκεανό
των γεννήσεων και των θανάτων.
Ο
νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος,
είναι συνδεδεμένος με το κάρμα σημαίνει γενικά
"δράση".
Ετυμολογικά η λέξη "Καρ" σημαίνει δράση
ενώ η λέξη "μα" σημαίνει
το αποτέλεσμα.
το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως
μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος
προσδιορίζοντας
ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα
αιτίας του παρελθόντος
και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θ΄ ακολουθήσουν
στο μέλλον. Σύμφωνα με τη δοξασία αυτή, το κάρμα ακολουθεί
τον άνθρωπο κατά τις επίγειες ενσαρκώσεις του,
τις συνθήκες των οποίων και
προσδιορίζει.
Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται τόσο λιγότερο εξαρτάται
από τα δεσμά του κάρμα, με συνέπεια
να καταστεί
ο ίδιος συνειδητός δημιουργός των
συνθηκών της ζωής του.
Η σχέση αιτίου αποτελέσματος και εμμέσως η ηθική συνέπεια
του νόμου του κάρμα στα πλαίσια της χριστιανικής διδασκαλίας
έχει διατυπωθεί ότι αντιστοιχεί στη ρήση
του αποστόλου Παύλου όπου επισημαίνεται:
«Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται·
ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ
θερίσει»
Ο χρόνος
Στις παλαιότερες κοινωνίες ο χρόνος δεν βιωνόταν
ως μια γραμμική διαδοχή γεγονότων ίδιας σημασίας και τάξης.
Παλιότερα για τον άνθρωπο υπήρχαν δυο τύποι χρόνου,
ο ιερός και ο εκκοσμικευμένος.
Ο πρώτος βιωνόταν στις θρησκευτικές γιορτές,
ο δεύτερος στη συνηθισμένη καθημερινή ζωή.
Οι θρησκευτικές γιορτές επικαιροποιούσαν
ξανά τα ιερά γεγονότα της παράδοσης,
έτσι η συμμετοχή των ανθρώπων σε αυτές σηματοδοτούσε
την έξοδό τους από το συνηθισμένο χρόνο
και την είσοδό τους στον ιερό χρόνο.
Οι θρησκευτικές γιορτές είχαν περιοδικότητα,
έτσι ο ιερός χρόνος ήταν επίσης κυκλικός.
Ο ιερός χρόνος ήταν αφιερωμένος στην καρδιά,
στον εαυτό, στους άλλους, στον Θεό,
και δεν μετριόταν σε λεπτά, ώρες ή μέρες.
Λειτουργούσε θεραπευτικά, ως βάλσαμο,
εναρμονίζοντας τον άνθρωπο ξανά με την ουσία
της ύπαρξής του. Αυτό με τη σειρά του
προκαλεί ανάλογα συναισθήματα,
όπως μια αίσθηση ολότητας όσον αφορά τον εαυτό μας,
μια μεγαλύτερη αίσθηση ενότητας
με τους άλλους γύρω μας και τον κόσμο,
και βέβαια μεγάλη μείωση του άγχους.
Σήμερα η αίσθηση του ιερού χρόνου,
μαζί και τα οφέλη της, έχει γενικά χαθεί.
Διατηρούμε βέβαια τις περιοδικές γιορτές μας (Πάσχα,
Χριστούγεννα κλπ.) αλλά δεν τις βιώνουμε ως κάτι ιερό,
ως προϋπόθεση επαφής με το Θείο και ταυτόχρονα
με τον εσώτερο εαυτό μας, αλλά απλά ως ένα έθιμο,
μια ευκαιρία να ξεσκάσουμε και να ξεχαστούμε.
Τις υπόλοιπες μέρες τρέχουμε να προλάβουμε.
"Δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι για δεύτερη φορά.»
-- Ηράκλειτος (540 - 480 π.Χ.)
Το μήνυμά του ήταν ότι η πραγματικότητα αλλάζει διαρκώς,
είναι μια συνεχής διαδικασία, και όχι κάτι στάσιμο και σταθερό.
Η παροιμιώδης φράση που χαρακτηρίζει
τη φιλοσοφία του Ηρακλείτου είναι :
"Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν".
Πιστός στο «τα πάντα ρει» υπενθύμιζε ότι
«δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στον ίδιο ποταμό»
επειδή ανά πάσα στιγμή ο ποταμός αλλάζει,
οπότε ποτέ δεν είναι ο ίδιος ποταμός.
