Οδύσσεια

Οδύσσεια

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Upanishads



Ζούσε κάποτε ένα παιδί, ο Σβετακέτου Αρουνέγια. 
Κάποια μέρα ο πατέρας του, του είπε: 
«Σβετακέτου, πήγαινε να μάθεις την ιερή σοφία. 
Δεν υπάρχει κανένας στην οικογένειά μας
 που δεν έχει σπουδάσει τις ιερές Βέδες και που
 θα μπορούσε να ονομαστεί βραχμάνος χωρίς αυτή τη σπουδή».

Το παιδί έφυγε σε ηλικία δώδεκα ετών και, αφού έμαθε τις Βέδες,
 γύρισε σπίτι σε ηλικία είκοσι τεσσάρων, πολύ περήφανος 
για τις γνώσεις του και νομίζοντας ότι είναι κάποιος.



Ο πατέρας του, βλέποντας αυτό, του είπε: 
«Σβετακέτου, παιδί μου, φαίνεται ότι νομίζεις
 πως είσαι κάποιος, πως έχεις γνώσεις και είσαι περήφανος.
 Ρώτησες όμως για κείνη τη γνώση μέσω της οποίας
 ακούγεται εκείνο που δεν ακούγεται, 
νοείται εκείνο που δε νοείται
 και γνωρίζεται εκείνο που δε γνωρίζεται;»

«Ποια γνώση είναι αυτή, πατέρα;» ρώτησε ο Σβετακέτου.

«Ακριβώς όπως γνωρίζοντας μια μάζα πηλού γιε μου,
 μπορείς να γνωρίσεις όλα όσα είναι φτιαγμένα από πηλό,
 εφόσον όλες οι διαφορές είναι μόνο λέξεις
 και η πραγματικότητα είναι πηλός...
Ακριβώς όπως γνωρίζοντας ένα κομμάτι χρυσό,
 μπορείς να γνωρίσεις όλα όσα είναι φτιαγμένα από χρυσό,
 εφόσον όλες οι διαφορές είναι μόνο λέξεις
 και η πραγματικότητα είναι μόνο χρυσός...
Και ακριβώς, όπως γνωρίζοντας ένα κομμάτι σίδερο 
γνωρίζεις όλα όσα είναι από σίδερο,
 εφόσον όλες οι διαφορές είναι μόνο λέξεις
 και η πραγματικότητα είναι μόνο σίδερο
 [έτσι γνωρίζοντας τη βασική πραγματικότητα του σύμπαντος, 
το Μπράχμαν, μπορείς να γνωρίσεις όλο το σύμπαν] ».






(Τσάντογκυα Ουπανισάντ, 6.1)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου